Η διαφθορά του ιερατικού και του μοναχικού σχήματος

 Στη διαδικτυακή λίστα των ιστολόγων, κάποιος υπέγραφε ως πάτερ ... κλπ. Δεν ξέρω, αν ήταν πραγματικός ή εικονικός "πάτερ". Δεν ξέρω αν ήταν και "πάτερ-μαϊμού", γιατί κι αυτό το επιτρέπει η διαδυκτιακή μας κοινωνία.

Τέλος πάντων, έγραφε λοιπόν ο πάτερ για κάποια άλλη διάσταση της αγιότητας. Διαβάστε :

"Οι άγιοι όπως και κάθε κτίσμα δεσμεύονται μέσα στα εκφραστικά και επικοινωνιακά όρια που μας περιβάλουν. Μέσα στην ιστορία που δεσμεύει τον λόγο και την έκφραση. Που τειχίζει την εμπειρία σε σκλαβωμένες λέξεις, στην φυλάκιση των νοημάτων". 

Η δική μου αντίρρηση ήταν :

Δεν νομίζω ότι είναι έτσι. Οι άγιοι είναι μεν κτίσματα, αλλά δεν δεσμεύονται από τα εκφραστικά και επικοινωνιακά μέσα, όταν προσφεύγουν σ΄ αυτά. Ο λόγος τους είναι διαχρονικός, όπως και ο βίος τους. Η εμπειρία τους, όταν τους έχει επισκεφθεί η χάρις του αγίου Πνεύματος, τους επιτρέπει με τις λέξεις να ορίσουν, για να μας φωτίσουν, θεολογικά ζητήματα. Τότε οι λέξεις παύουν να είναι σκλαβωμένες. Επειδή το νόημά τους τις (και μας) αποφυλακίζει. Αν δεν ήταν έτσι, η αποδοχή και η αναγνώρισή τους θα είχε διάρκεια περιορισμένη. Θα τους ξεχνούσαμε εύκολα και μόνο, όταν κάποιος έγραφε αυτά που σεις γράφετε, θα τους κάναμε την "τιμή" να τους θυμομαστε.

Και ποιά είναι η "τιμή" που τους κάνουμε ; Διαβάστε αυτό που γράφει ο "πάτερ" :

"Βιώνεις (στην αγιότητα) την χαριτωμένη αύρα που δεσμεύει ερωτικά την ύπαρξη στον αιώνιο εραστή της. Την κοιμίζει (η αγιότητα την ύπαρξη) στον νυμφώνα της αέναης συνουσίας που δεν λαμβάνει και δεν θα λάβει τέλος ποτέ" ! 

Το θαυμαστικό δικό μου.

Τού σύστησα αυτά να τα γράφει, αλλά να μην περιμένει οι άγιοι να τον ακούσουν. Ούτε κανείς εξ αυτών θα μας επισκεφθεί ποτέ, για να μας μεταδώσει λίγο από τη Χάρη, που εκείνος αξιώθηκε. Η αγιότητα, τού είπα, όπως την περιγράφει, μπορεί να κοιμίζει όσους επιβραβεύουν γραφές σαν τη δική του. 

Βλέπεις, αναγνώστη, "η αέναη συνουσία που δεν τελειώνει ποτέ", είναι θελκτικότητη για τους περισσότερους. Υπάρχουν όμως και άλλοι, που εν εγρηγόρσει ορέγονται την ηδονή της αγιαστικής Χάριτος άνευ συνουσίας. Και τότε παύουν να είναι κτίσματα.

Μην εκπλήτεσαι, η ακαδημαϊκή μας θεολογία του αγαπισμού και της αναδομημένης ερωτικής ορθοδοξίας• των Γιανναράδων, Ράμφων και της υπόλοιπης "λεγεώνος"• έχει κάνει σωστή δουλειά. Διέφθειρε όχι μόνο το ιερατικό σχήμα ,αλλά και αυτό το αγγελικό. Μάλιστα στην πηγή του, στο Άγιον 'Ορος. 

(30 Ιουνίου 2009)